poniedziałek, 12 sierpnia 2013

Brzuszata komunikacja miejska.

Urodziłam. Wreszcie!

Mały Wojciech Tadeusz urodził się o godzinie 12.05 dnia 26 lipca. Sam poród był ciężki, nieprzyjemny i bardzo bolesny zgodnie z oczekiwaniami, ale fakt jest taki, że nie wyobrażałam sobie, że AŻ TAK bolesny. Każdy przechodzi go po swojemu, jedni rodzą krótko, inni długo i nie ma co się użalać, ale prędko na kolejne dziecko się nie zdecyduję. Nie, nie przez poród, choć to taka swoista wisienka na torcie. ;-)

 Jaki jest Wojtek? Najwspanialszy i najukochańszy. Czy śpi, czy płacze, czy je czy po prostu obserwuje świat - absolutnie i nieodwołalnie zawładnął moim sercem.

Tyle póki co o moim Słoneczku, tę notkę pragnę poświęcić na coś zupełnie innego, zanim zupełnie zapomnę jak to było mieć ten wielki brzuch. W ostatnim czasie miałam okazję przeczytać kilka wpisów na blogach o tym jak ciężarne zmagają się z pasażerami w komunikacji miejskiej czy po prostu w codziennym życiu. Jak było u mnie?

Z początku wydawało mi się, że również nie doświadczam nawet najmniejszej życzliwości. Nogi mi co prawda nie puchły, nie wyszły żylaki itp. rewelacje, jednakże do 7 miesiąca ani razu nie doświadczyłam jakiejkolwiek pomocy od współpasażerów. Z początku wydawało mi się, że to zwykła, ludzka znieczulica. Z biegiem czasu jednak, gdy zaokrągliłam się naprawdę potężnie (a nastąpiło to w 8 miesiącu) odkryłam, że najwyraźniej ludzie nie są przekonani czy jestem w ciąży czy też nie. Owszem, zerkali nerwowo, jednak nic poza tym. Doszło do mnie, że istnieje zwykła obawa, że nie jestem w stanie błogosławionym, a po prostu troszkę 'przy sobie'. Ustąpienie więc miejsca takiej osobie jest nieco ryzykowne, zwłaszcza dla mężczyzn, którzy zapewne baliby się prawego sierpowego od urażonej niewiasty.
Jak już wspomniałam, w 8 miesiącu mój brzuch postanowił się ukazać światu i rozpoczął fazę rozrastania się w zastraszającym tempie. Od tego czasu stosunek do mojego stannu zmienił się o 180 stopni. Ludzie, będąc przekonanym, że faktycznie nie zjadłam konia z kopytami, lecz zwyczajnie noszę w sobie dziecię, wykazywali się naprawdę ogromną życzliwością co mnie raz po raz zaskakiwało. W zapchanych tramwajach, autobusach czy pociągach już od wejścia ustępowano mi miejsca. Ponadto na zakupach nie raz przepuszczono mnie w kolejce do kasy, abym nie stała za długo. Zdarzyła się nawet taka sytuacja, gdy wyszłam nieco szybciej z Ikei, ponieważ niezbyt dobrze się czułam i oparłam się o metalowy pręt przed wejściem, by trochę odsapnąć, a od razu ktoś do mnie podchodził i pytał czy wszystko ok i czy nie potrzebuję jakiejś pomocy. Miłe, prawda? Już nie wspominając o tym, że mężczyźni, którzy przeważnie oferowali swoją pomoc bądź ustępowali miejsca byli z reguły klasycznymi 'drecholami' jak ich często nazywam.

Od tego czasu doszłam do wniosku, że nie ma takiej dużej znieczulicy jaką z początku dostrzegałam, a ludzie naprawdę wykazują się zrozumieniem i dobrym wychowaniem, nie ważne do jakiej subkultury czy grupy społecznej bym ich nie zaliczyła. Jak więc widać, nie jest wcale tak źle z naszym społeczeństwem i z wielką ulgą i radością mogę pochwalić mieszkańców Trójmiasta. Zdecydowanie zatem do grona narzekających mam nie dołączę, i całe szczęście. Życzę każdemu doświadczenia takiej samej życzliwości, uwierzcie mi, że moja wiara w ludzi aktualnie jest duża i liczę, że tak już zostanie.

Na koniec dodam tylko mały psi akcencik, że wczoraj Wojtek zaliczył wizytację na swoich pierwszych zawodach frisbee. Głośna muzyka, krzyczący i klaskający ludzie, a ponadto szczekające psy okazały się tak... usypiające, że Młody nawet nie zobaczył, że był na wycieczce. :-) Statystyki jednak rosną i pierwsze wspólne zawody mamy zaliczone, a jak!

Pozdrawiamy.